مراحل کشت تا برداشت پیاز خوراکی

در اوایل بهار، زمانی که زمین قابل کشت شد، پیاز را بکارید. زمین های هموار در مناطق مرتفع انتخاب خوبی برای پرورش پیاز است. بوته های پیاز را با فاصله 15 سانتی متر در ردیف هایی با فاصله 30 سانتی متر از هم فاصله دارند کشت کنید. پیاز را در یک مکان آفتابی که دارای خاک حاصلخیز و با زهکشی خوب با pH 6.0 تا 6.8 است رشد دهید.

اطلاعات کلی در مورد کشت پیاز

پیاز سبزی دوساله است که به صورت یکساله در مناطق معتدل کشت می‌شود. واریته هایی که در مناطق گرمسیری رشد می‌کنند به طور موثر یکساله هستند زیرا می‌توانند در اولین سال رشد بذر تولید کنند. ساقه این گیاه یک دیسک مسطح با برگ های لوله ای شکل است و غلاف آن ها روی هم قرار می‌گیرد، یک ساقه کاذب را تشکیل می‌دهد. در هر بوته 8-3 برگ وجود دارد که به صورت عمودی یا مورب هستند. این گیاه بعد از 2 سال از وسط ساقه های متورم شده خود یک ساقه گلدهنده تشکیل میدهد که بعدها چوبی می‌شود. پیازها درست بالای ساقه ذخیره ای خود با روی هم قرار گرفتن برگها تشکیل می‌شوند. پیاز ارقام مختلفی دارد که شامل پیاز قرمز یا بنفش، موسیر و پیاز بهاره یا پیازچه می‌شود. آنها به ویژه برای کشاورزی خرده پا در اکثر کشورها مناسب هستند. در مناطق گرمسیری، پیاز را می‌توان در تمام طول سال، جایی که امکان آبیاری وجود دارد، کشت کرد.

شکل اندام ذخیره ای پیاز یا سوخ(bulb)

بالب یا ساقه متورم و ذخیره شده پیاز از لایه هایی تشکیل شده است که هر کدام مربوط به یک برگ است. آنها به طور کلی بیضی شکل هستند، اما شکل آنها می‌تواند متفاوت باشد و در دسته های 3-18 در هر بوته ظاهر می‌‌شوند. توسط غشایی محافظت می‌شود که به یک پوشش کاغذی تبدیل می‌شود. گیاهان پیاز می‌توانند تا ارتفاع 50 سانتی متر رشد کنند. آنها به صورت یکساله رشد می‌کنند و پس از یک فصل رشد برداشت می شوند. با این حال، در مناطق گرمسیری، اگر آبیاری در دسترس باشد، می‌توان پیاز را در تمام طول سال یا نیمه دوم سال پاییز و زمستان کشت کرد. این در حالی است که پیاز در مناطق سرد از بهار کاشته می‌شود.

انواع پیاز

تاریخچه گونه های اجدادی پیاز به خوبی مستند نشده است. سوابق باستانی استفاده از پیاز غرب و شرق آسیا را در بر می‌گیرد، بنابراین منشا جغرافیایی پیاز نامشخص است. با این حال، اهلی شدن به احتمال زیاد در غرب یا آسیای مرکزی رخ داده است. پیازها به گونه‌ای توصیف شده‌اند که منشا آن ایران، غرب پاکستان و آسیای مرکزی است.

کریول قرمز: این یک نوع استاندارد محبوب است که به دلیل کیفیت نگهداری خوب آن، تقاضای بالایی دارد. عمدتاً پیازهای منفرد را از نشا، قرمز، گرد و با طعم تند تولید می کند.

تروپیکانا قرمز: نوع لامپ قرمز

Red Tropicana F1 Hybrid: پیازهای مسطح بزرگ، قرمز و ضخیم با گوشت سفت و تند تولید می کند. بهره وری بالایی دارد و بنابراین سطوح بالایی از مدیریت را می طلبد. به خوبی در فروشگاه هوادهی خشک نگهداری می شود.

قرمز بمبئی: انواع شرایط خشک و گرمتر است. اندازه کوچک تا متوسط، کره ای شکل، قرمز مایل به ارغوانی و تند است.

زرد Granex FI Hybrid: این پیاز مسطح جذاب و ضخیم زودرس با عملکرد بالا با فلس های زرد نازک است. گوشت آن متوسط ​​سفت، ترد و طعم ملایم است. شکل و اندازه یکنواخت است که منجر به قیمت های بالاتر در بازار می‌شود و کیفیت ذخیره سازی خوب است.

تگزاس ارلی گرانو: این یک بازار تازه، واریته زودرس (100 تا 120 روز) با ماندگاری نسبتاً کوتاه است. مایل به زرد، ملایم و خیلی تند نیست. سوخ ها به شکل بالا با فلس های زرد خشک هستند. محصولی سنگین برای مناطق مرتفع است.

کریول سفید: این یک نوع سفید است که معمولاً برای مناطق کم آب استفاده می‌شود.

خوشه سبز: پیاز بهاره غیر پیاز. دارای برگهای سبز تیره خوش طعم و جذاب است. این پیاز زودرس و بسیار پربازده است که به جای پیاز برای ساقه رشد می‌کند.

شرایط آب و هوایی، خاک و مدیریت آب در کشت پیاز

در مناطق معتدل، پیاز دوساله فصل سرد است و نسبت به یخبندان مقاوم است. آنها پیازهایی با طول روز در حال رشد تولید می‌کنند. دمای بهینه برای رشد گیاه بین 13 تا 24 درجه سانتیگراد است، اگرچه دامنه رشد نشای پیاز محدود است و بین 20 تا 25 درجه سانتیگراد است. در مناطق گرمسیری، چون در پاییز و زمستان رشد میکنند فقط از انواع پیازهای روز کوتاه یا روز خنثی، قابل کشت هستند. اینها در آب و هوای دمای 15 تا 30 درجه سانتیگراد رشد خوبی می‌کنند. اگر درجه حرارت بسیار بیشتر از دمای مورد نیاز برای تشکیل سوخ باشد، بلوغ تسریع می‌شود و پیازها به حداکثر اندازه رشد نمی‌کنند و در نتیجه بازده را کاهش می‌دهند.

خاک مناسب برای کاشت انواع پیاز خوراکی

پیاز را می‌توان در هر خاک حاصلخیزی، با زهکش خوب کشت کرد. محدوده pH بهینه برای رشد پیاز6.0 تا 6.8 است، اگرچه خاک های قلیایی نیز مناسب هستند. پیاز در خاک های زیر PH 6.0 به خوبی رشد نمی‌کند. در خاک های شنی سبک، آبیاری ضروری است. آبیاری می‌تواند به صورت بارانی یا قطره ای باشد. پیاز در مرحله پیازدهی به مقدار قابل توجهی آب نیاز دارد، اما در طول فصل رشد باید از رطوبت بیش از حد خودداری شود. از استعمال کود تازه به محصول خودداری کنید، زیرا این کار باعث می‌شود که گلوهای پیاز ضخیم و برگ های آن بیشتر از سوخها تشکیل شوند.

سیستم های کاشت مناسب برای کشت پیاز

کاشت و نشاء خزانه پیاز رایج ترین و کاربردی ترین گزینه در مناطق گرمسیری است. نشاءها معمولا باید 3 تا 5 برگ خوش فرم در زمان انتقال داشته باشند. ریشه ها در هنگام کاشت هرس می‌شوند تا هنگام انتقال به مزرعه به سمت بالا خم نشوند. این امر استقرار زودهنگام گیاه را تسهیل می‌کند.

• یکی دیگر از راههای کشت پیاز کشت یا پیازچه های گرد و خشک است که بیشتر در مناطق گرمسیری و برای جلو انداختن رشد پیاز کاشته میشود. آنیون ست ها پیازهای خشک کوچکی به قطر تقریباً 12 میلی متر هستند که در فصل قبل تولید شده اند که به پیازدهی سریع کمک می‌کند تولید شده اند.
• کاشت بذر پیاز به صورت مستقیم در مناطقی که فصل رشد به اندازه کافی طولانی است انجام می‌شود. در مناطق گرمسیری این روش به دلیل هزینه های هنگفت وجین در یک سیستم ارگانیک غیر عملی است.
• وجین و برداشت بیشتر با دست انجام می‌شود، اگرچه کنترل شیمیایی علف های هرز امکان پذیر است اما روشی ارگانیک نیست. کنترل علف های هرز بخش مهمی از تولید پیاز است. در مراحل ابتدایی به صورت دستی وجین میشود البته برخی از علفکش ها در پیاز و سیر قابل استفاده هستند مانند ایوکسینیل، ستوکسیم یا اکسی فلورفن.

برداشت پیاز چه زمانی و چگونه انجام می‌شود؟

برداشت پیاز 90-150 روز پس از کاشت انجام می‌شود. زمانی که برگ ها می ریزند پیاز آماده برداشت است. همچنین میتوان برگ ها را خم کرد و به مدت 12-10 روز خشک کرد. محصول را با دست بیرون می‌کشند و چند روز در مزرعه با پیازهای پوشیده از برگ نگهداری می‌کنند تا خشک شوند. سپس برگ‌ها را می‌برند و پیازهای بالغ را در کیسه‌هایی بسته‌بندی می‌کنند یا در جعبه‌ها بسته‌بندی می‌کنند. پیازهای تازه برداشت شده خوابیده هستند و برای یک دوره متغیر جوانه نمی‌زنند (این بستگی به نوع رقم دارد). ذخیره سازی دوره خواب را افزایش می‌دهد. جوانه زدن در دمای ذخیره سازی بالاتر از 4.4 درجه سانتیگراد افزایش می یابد. با فراتر رفتن دما از 25 درجه سانتی گراد دوباره کاهش خواهد یافت. پس از برداشت، پیازها برای التیام زخم ها و برای خشک کردن تیمار(curing) می‌شوند. کیورینگ در پیاز باعث ترمیم زخم ها شده و از ورود انواع آفات و بیماریها جلوگیری می‌کنند. پیاز را می‌توان در خود مزرعه یا در انباری با گردش هوای گرم (30 درجه سانتی‌گراد) به مدت 12 تا 24 ساعت قرار داده می‌شود، تا خشک شوند. در طول پخت، پیاز کیر شده میتواند تا 5 درصد از وزن برداشت اولیه خود را از دست بدهد.

نگهداری پیاز در انبار

پیاز سبز را باید در دمای 0 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 95 درصد می‌توان به مدت حداکثر 3 هفته نگهداری کرد. در دمای 5 درجه سانتیگراد، عمر نگهداری ممکن است به 1 هفته محدود شود. بهترین ذخیره سازی پس از خشک شدن سوخ ها برای بسته شدن سوخ ها و التیام آسیب همانطور که در بالا توضیح داده شد اتفاق می افتد. پیاز بریدگی ها و زخم های سطحی را به خوبی سایر محصولات مانند سیب زمینی ایرلندی التیام نمی بخشد، بنابراین آسیب های مکانیکی در طول برداشت و جابجایی باید قبل از ذخیره سازی به حداقل برسد.

پوسیدگی، جوانه زدن و ریشه زایی باعث تلفات در طول ذخیره سازی می شود. این تلفات را می‌توان با نگهداری در دمای 0 درجه سانتیگراد و رطوبت حدود 65 تا 70 درصد RH به حداقل رساند. نگهداری در دمای بالا (25-35 درجه سانتیگراد) نیز ممکن است رضایت بخش باشد.

به عنوان یک قاعده کلی، انواع پیاز روز بلند با دارای ماده خشک بالا و پتانسیل ذخیره سازی طولانی تری نسبت به انواع روز کوتاه با ماده خشک کم دارند. ارقام تند عموماً پتانسیل نگهداری طولانی تری نسبت به انواع پیاز شیرین دارند. یک پیاز تند کاملاً رسیده شده ممکن است بتواند تا 1 سال در شرایط بهینه انبار نگهداری شود. در مقابل، یک پیاز رقم شیرین در شرایط مشابه ممکن است تنها 2-3 ماه دوام بیاورد.

دوره رکود پیاز و استراحت

خواب پیاز پیچیده و با مراحل مختلف است. پیاز ابتدا در زمان بلوغ برداشت وارد حالت استراحت(رکود) می‌شود که 6-8 هفته طول می‌کشد. پس از دوره استراحت، یک دوره خواب طبیعی آغاز می‌شود و پیازها جوانه نمی زنند و رشد نمی‌کنند زیرا بازدارنده هایی که در ابتدای رشد در برگ های سبز سنتز شده اند در پیاز باقی می‌مانند. مهار کننده ها به تدریج با گذشت زمان از بین می روند. بنابراین، پیری طبیعی برگ‌های پیاز برای اطمینان از انتقال بازدارنده‌ها به پیاز برای بهبود عمر ذخیره‌سازی و کاهش جوانه‌زنی زودرس مهم است. تغییر از حالت استراحت به خواب تدریجی و به شدت وابسته به رقم است. پیاز های خاموش در دمای ذخیره سازی(خفته) بهینه جوانه نمی‌زنند. پس از سپری شدن خواب، رویش ریشه رخ می‌دهد و به دنبال آن شاخه های برگ در دما و شرایط رطوبتی مطلوب ظاهر می‌شوند.